100 – 76 75 – 51 50 – 41 40 – 31 30 – 21 20 – 11 10 – 1 Suplement do rankingu20. Annie Hall 1977, reż. Woody Allen, w rolach głównych: Woody Allen, Diane Keaton, Tony RobertsZrażony kilkoma współczesnymi filmami Allena na szczęście trafiłem w końcu na to dzieło, które absolutnie powala. Kiedyś spotkałem się z niezrozumieniem tego jak ten film mógł w walce o najlepszy film pokonać „Gwiezdne wojny”. Dla mnie nie ma tu żadnej wątpliwości, że ten skromny film, dotykający w niezwykle śmieszny ale i trafny tak ważnych spraw, dokonał tego w pełni zasłużenie. [Pegaz]Esencja Allena. Neurotyzm, psychoanaliza, seksualne tło opowieści i mistrzowskie dialogi, a to wszystko na tle Wielkiego Jabłka czyli ulubionego miasta reżysera – Nowego Jorku. Refleksje na temat życia i związków damsko-męskich, podana w lekki i błyskotliwy sposób. Wstyd nie znać! [Arahan]Nie pamiętam na jakim innym filmie śmiałem się tak w niebogłosy z inteligentnego żartu. Reżysera nie trzeba przedstawiać, ale kto nie zna jego najlepszego dzieła (z grupy tych wesołych) ten musi czym prędzej nadrobić zaległości. Genialne dialogi, z których Allen słynie pozostają na długo w pamięci. Wisienką na torcie jest genialny epizod Christophera Walkena. [Witold Wojciechowski]Allen w błyskotliwy sposób łączy tutaj komedię z poważną historią obyczajową. W większości tego typu opowieści sceny „dowcipne” są wymieszane z tymi „poważnymi”. Tutaj jest inaczej – „Annie Hall” śmieszy niemal przez cały czas, nie przeszkadza to jednak Allenowi przemycić szeregu niegłupich refleksji na temat związków i – jakby to banalnie nie zabrzmiało – życia. Duża część filmu była inspirowana związkiem Woody’ego z Diane Keaton (prawdziwe nazwisko aktorki: Hall, pseudonim: Annie! – nic dziwnego, że za tę rolę dostała Oscara!) i tę prawdę po prostu czuje się na ekranie. [Piotr Han, fragment artykułu]19. Mad Max 1979, reż. George Miller, w rolach głównych: Mel Gibson, Joanne Samuel, Hugh Keays-ByrneUwielbiam Mad Maxa – za niezwykły klimat, za sceny pościgów, za głównego, małomównego bohatera i za ten cały świat wykreowany w filmie. Brudny, nieprzyjemny, brutalny. Film, który wywindował niejakiego Mela Gibsona na szczyt. Must see. [materatzowy]Kurz, spalone słońcem australijskie bezdroża, postapokaliptyczny klimat, gangi psychopatów i młodziutki Mel Gibson jako Max Rockatansky. Czy trzeba coś dodawać? [Arahan]Seria filmów o przygodach „wściekłego” Maxa jest bodaj najbardziej rozpoznawalnym postapokaliptycznym cyklem. Najważniejsze cechy tego podgatunku SF ubrane zostały w nader charakterystyczny kostium, który przez kolejne lata był wzorem do naśladowania dla rzeszy twórców. Oczywiście najważniejszą zaletą tej serii, prócz wyjątkowej strony formalnej, jest osoba głównego bohatera. Max to już archetyp indywidualisty starającego się przetrwać i odnaleźć własną drogę w świecie dotkniętym katastrofą. Z trzech części najbardziej cenię sobie tą pierwszą, która, choć wykonana surowo (co wiązało się z ograniczeniami budżetowymi), to jednak w sposób przekonujący ukazuje istotę przemiany tytułowego bohatera. Dziś trudno sobie wyobrazić, jak potoczyłyby się dzieje filmowej postapokalipsy, gdyby nie kultowa już australijska trylogia. Na przyszły rok zapowiedziana jest długo wyczekiwana premiera części czwartej, z Tomem Hardym w roli Maxa oraz, co najważniejsze, Georgem Millerem ponownie zasiadającym na reżyserskim stołku. [Piwon, fragment artykułu]18. Żywot Briana Monty Python’s Life of Brian 1979, reż. Terry Jones, w rolach głównych: John Cleese, Graham Chapman, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones, Michael PalinŚwiętokradztwo, skandal, hańba, plugastwo? Nie, po prosu jest jedna z zabawniejszych komedii w historii kina. Legendarni brytyjscy komicy bez zahamowań, tworzą przezabawny spektakl, który rozśmieszy nawet najtwardszego dewota. [Lawrence]Monty Python kolejny raz udowodnił, że nie ma dla nich świętości i śmiać można się ze wszystkiego. I kolejny raz świetnie im to wyszło. [Łukasz Opaliński]Komedia, która śmieje się, ale nie drwi, a co najważniejsze, pobudza krytycyzm względem najbardziej oczywistych światopoglądów. [Piwon]Jeden z dwóch najlepszych filmów szalonych Anglików. “Żywot Briana” jest bezlitosną parodią opowieści o życiu Jezusa, ale nawet na moment nie przekracza granicy dobrego smaku. Pythonowie nie drwią, nie opluwają, ale jedynie delikatnie się podśmiewają, dlatego ciężko zrozumieć jakiekolwiek oskarżenia o bluźnierstwo. Front Wyzwolenia Judei, Kutas Wielgus, więźniowie z ‘r” w imieniu czy piosenka finałowa – po prostu klasyka komedii. [Fidel]17. Monty Python i Święty Graal Monty Python and the Holy Grail 1975, reż. Terry Gilliam, Terry Jones, w rolach głównych: John Cleese, Graham Chapman, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones, Michael PalinKażdy film, za którego reżyserię odpowiada 40 specjalnie tresowanych lam górskich, 6 lam czerwonych, 142 meksykańskie lamy szalejące, 14 północnych lam Guanacos, 16000 lam elektrycznych oraz Terry Gilliam i Terry Jones musi znaleźć się w podobnym zestawieniu. Każdy film, którego bohaterowie nie boją się używać słowa „Ni!” musi z kolei budzić podziw widowni i krytyków. A każdy film, w którym Camelot jest jedynie makietą musi być śmieszny. MPiŚG (w skrócie… cóż, nie ma skrótu, nabrałem Was!) posiada wszystkie te elementy, co z miejsca czyni go najlepszym dokonaniem grupy stukniętych Brytoli o głupich krokach i bezsprzecznie sprzeczną komedią niedorzeczną, jaką kiedykolwiek odważono się nakręcić w Szwecji na taśmie filmowej za pudełko węgierskich czekoladek. No i jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników zwierząt futerkowych oraz doskonały przewodnik survivalowy dla osób polujących na króliki, które nie wypowiadają literki ‘r’ (myśliwi, nie króliki, chociaż kto ich tam wie). A teraz przepraszam, muszę lecieć, bo aaaaaaaaaaaargh. [Mefisto]Szczerze powiem że niespecjalnie wiem czy grupa Monty Pythona jest jakoś specjalnie znana i uważana na świecie, ale dla mnie i środowiska w którym się wychowywałem to obiekt kultu i niekończacych się cytatów, odniesień i żartów. Po zakończeniu odcinkowej serii w telewizji BBC, grupa przeniosła się na ekrany kin i tutaj dalej szerzyła absurdalny humor. Zaczęli od wyśmiania legend arturiańskich, programów historycznych, relacji angielsko-francuskich i kina historycznego. Dla znających film same hasłą jak: orzech kokosowy, jaskółka afrykańska, święty granat ręczny z Antiochii czy czarny rycerz powodują rogala na twarzy. [SonnyCrockett]Kultowa komedia i niesamowity pastisz dawnych rycerskich eposów w wykonaniu legendarnej grupy Monty Python. Ponad godzina niezwykłego, zabawnego, ale też inteligentnego humoru, który nie nudzi, a wręcz przeciwnie z każdym seansem zyskuje. [Lawrence]Ni! [Piotr Han]16. Francuski łącznik The French Connection 1971, reż. William Friedkin, w rolach głównych: Gene Hackman, Fernando Rey, Roy ScheiderSensacja idealna. Świetne tempo, maksymalne skupienie fabuły na śledztwie i jego umiejętne rozwijanie powodują, że mimo przeszło czterdziestu lat na karku, Francuski Łącznik wciąż trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej minuty. Ten film powinien stanowić wzorzec dla każdego reżysera przymierzającego się do nakręcenia dramatu sensacyjnego (niejednokrotnie zresztą jako taki był wykorzystywany). Od zawsze było dla mnie przy tym zadziwiające, że tytuł ten zgromadził pięć Oskarów – wszak jest to sensacja w stanie czystym, bez zbędnych dygresji, głębi, ważnych tematów ani czegokolwiek, co w rzeczywistości lubi Akademia. To trochę tak jakby w latach osiemdziesiątych Oskarami obsypać To Live and Die in LA, a w latach 90-tych Heat. Trudne do wyobrażenia. [Jakuzzi]Tworząc moją listę zauważyłem że filmy które najbardziej cenie z lat 70. to te które tworzą atmosferę autentyczności zdarzeń na ekranie. A “Francuski łącznik” to nieraz film niemal dokumentalny, przykład tego czym karmi nas ten klasyk to oczywiście już legendarny pościg samochodowy nakręcony niemal na dziko na ulicach Nowego Jorku. Zasłużone Oskary i dziesiątki innych nagród to nieraz niezbyt dobry wyznacznik kultowości filmu ale w tym przypadku wszelkie jury i inne kapituły miały rację i zauwazyły film który doskonale zaczynał okres lat 70. [SonnyCrockett]Wycinek z życia nowojorskich policjantów. Wycinek brudny, zasyfiony, pełen kryminalistów, inteligentnych bossów narkotykowych i pozbawiony litości, skrupułów oraz dobrych zarobków. Ale niepozbawiony samozaparcia i nadziei w postaci Jimmy’ego Doyle’a, w fenomenalnej interpretacji Gene’a Hackmana, dla którego jest to chyba rola życia. We współczesnej kinematografii jankeskiej skończyłoby się to ugrzecznionym stekiem bzdur z lalusiowatymi modelami w rolach głównych, a w Polsce powstałby kolejny „Plac Zbawiciela”. Ale 40 lat temu William Friedkin zrobił z tego kapitalny kryminał, który zebrał pięć Oscarów, miliony widzów i doczekał się równie udanego sequela. I wciąż stanowi wyznacznik jakości. [Mefisto]Nie będzie przesadą stwierdzenie, że film Friedkina zmienił nie tylko kino sensacyjne, ale i kino lat 70-tych – od teraz rządzić będą brud, realizm, przemoc i żaden bohater się przed tym nie uchroni. Jednocześnie, jest to obraz tak efektowny i pełen energii, że jego oglądanie nie sprawia widzowi bólu, a wręcz przeciwnie – zachwyca. [Crash, fragment recenzji]15. Barry Lyndon 1975, reż. Stanley Kubrick, w rolach głównych: Ryan O’Neal, Marisa Berenson, Patrick Magee, Hardy KrügerPojedynki na pistolety, romanse, napady z bronią w ręku, walki na pięści, bitwy wojny siedmioletniej, dezercja, szpiegostwo, szulerstwa, zdrada, śmierć – wszystko sfotografowane z pietyzmem i pewnością siebie, jaką mogło pochwalić się tylko kilku reżyserów w historii, wygląd Barry’ego Lyndona jak w przypadku żadnego innego filmu pasuje określić “malarskim”, do tego całość okraszona genialnym, cynicznym komentarzem z offu. Barwne przygody Irlandzkiego awanturnika są dla Kubricka jednak tylko pretekstem do przedstawienia kolejnego elementu w swojej wizji świata; odkrywanie elementów łączących charakterystykę postaci w pozornie zupełnie różnych filmach tego amerykańskiego reżysera jest jedną z większych przyjemności, jakie potrafi dać kino. Barry Lyndon to człowiek nieistotny, wypychany z nurtu życia przez zbiegi okoliczności – chorągiewka, człowiek zdający się nie posiadać życia wewnętrznego, którego życiorys to raczej ciąg przypadkowych zdarzeń niż los osoby dorastającej i uczącej się. Barry Lyndon to wreszcie opowieść o człowieku przegranym w próbie wtłoczenia swojej niewymiarowej indywidualności w standardowe kształty, przegranym dlatego, że okazał słabość w najbardziej podstawowej i przydatnej ludzkiej umiejętności – konformizmu. [simek]Abstrahując od całkiem prostej, choć wciągającej i emocjonującej fabuły film Kubricka jest doskonałością w warstwie wizualnej i w jakiś sposób zmienił mój punkt widzenia na kino. Po pierwsze – wspaniałe, naturalnie oświetlone i inspirowane barokowym malarstwem kadry skupiły moją uwagę na pytaniu “co właściwie świadczy o wielkości zdjęć w filmie?” i teraz bardziej świadomie zwracam uwagę na pewne sprawy, które wcześniej zbywałem banalnym “no, ładne”. Czy to światło, ujęcie, ruch kamery? A może sfilmowany pejzaż czy scenografia? A po drugie, “Barry Lyndon” dzięki prostocie fabularnej sprawił, że zacząłem się zastanawiać nad samą istotą filmu. To przecież wizualne medium, ale czy często obraz nie wydaje się jedynie dodatkiem do tej warstwy literackiej, fabuły. Czy ktoś kiedyś niechcący nie zatracił tu proporcji, które Kubrick starał się przywrócić wizualną doskonałością swoich dzieł? [patyczak]Opus magnum twórczości Kubricka. Jeden z najpiękniej sfotografowanych filmów jakie w życiu widziałem Ilość ujęć, które z chęcią powiesił bym na ścianie w ramie, spowodowałaby że z pewnością nie znalazłbym na nie w końcu miejsca. Ten film to także z pewnością najciekawszy narrator w historii kina niejednokrotnie komentujący wydarzenia ze sporą dawką ironii. Wspaniała historia, która mimo długiego czasu trwania nie nuży ani przez chwilę, lecz ogląda się ją nie odrywając wzroku od ekranu. [Pegaz]Świat otaczający Barry’ego przypomina wypokraczony teatr, pełen ludzkich marionetek. Sformalizowane brytyjskie sztywniactwo, pod którym buzują nieprzyzwoite namiętności, życie według zakłamania określanego świętymi regułami jest w tym świecie przestrzegane wyjątkowo solennie, aż poza granicą najszerzej pojętego zdrowego rozsądku. Nawet wojenne starcie z wojskami francuskimi przypomina zrytualizowaną paradę, tym bardziej przejmującą i bezsensowną, że uskutecznianą pod ostrzałem, bezlitośnie i skutecznie koszącym kolejne szeregi posłusznie idących na rzeź żołnierzy… [Adi, fragment artykułu]14. Brudny Harry Dirty Harry 1971, reż. Don Siegel, w rolach głównych: Clint Eastwood, Andy Robinson, Harry Guardino, Reni SantoniKultowa rola Estwooda, która stanowiła dla niego furtkę do kariery. Nieustępliwy glina nie stroniący od przemocy i jego wierny kompan – Magnum 44. Najpotężniejsza broń krótka na świecie. Callahan się nie pierdzieli! [Arahan]Clint Eastwood i jego druga najlepsza rola – ta, gdzie gra postać bez kapelusza. Niezła historia, dobra intryga, klimat San Francisco z lat 70’, no i jeden z ciekawszych psychopatów w filmach. Sztandarowy obraz dekady. [materatzowy]“Brudny Harry” to dziś czołowy przedstawiciel szorstkiego kina policyjnego, które na przełomie lat 60. i 70. przeżywało swój prawdziwy rozkwit. Do kin wchodziły kolejno: “Bullit”, “Francuski Łącznik” i właśnie “Brudny Harry” który jak zapewne każdy wie, był dla Clinta Eastwooda furtką do światowej kariery. Aktor, szerzej znany dotychczas jedynie ze spaghetii-westernów spod znaku Sergio Leone, stał się nie tylko idolem amerykańskiej publiczności, ale także ikoną męstwa i ucieleśnionej sprawiedliwości. Film doczekał się czterech kontynuacji, jednak z projektów tych wycofał się reżyser pierwowzoru Don Siegel. [Maciek, fragment analizy]13. Egzorcysta The Exorcist 1974, reż. William Friedkin, w rolach głównych: Ellen Burstyn, Max von Sydow, Lee J. Cobb, Kitty WinnTo jedyny horror, na którym naprawdę się wystraszyłem. Większość filmów z tego gatunku oglądam dla intrygującego klimatu, nigdy nie oczekując realnego przerażenia. Scena z wersji reżyserskiej, gdy Regan niczym pająk zbiega ze schodów i pluje krwią zrobiła na mnie takie wrażenie (trzeba zaznaczyć, że film oglądałem sam, w ciemnościach), że spojrzałem ze strachem do tyłu, spodziewając się obecności czegoś złowrogiego. Następnie roztrzęsiony wyszedłem do oświetlonego pokoju z innymi domownikami i dopiero po dziesięciu minutach wróciłem do filmu. [patyczak]Obraz Friedkina jest niesamowicie klimatyczny. Nie mamy tu niezamierzonej groteski, tak często obecnej w dzisiejszych produkcjach. Film, który stał się ikoną horrorów. W młodzieńczych czasach to właśnie horrory były dla mnie jednym z większych obiektów zainteresowania w świecie kinematografii a Egzorcysta obok filmów G. Romero był największym ich przedstawicielem. [Sephinroth]Młoda dziewczynka opętana przez demoniczne siły. Bez wątpienia najstraszniejszy horror wszechczasów, który mimo upływu tyle lat nic nie stracił i dalej straszy. Reżyseria, aktorstwo, oraz wizualnie, kino na najwyższym poziomie. Lektura obowiązkowa, nawet jeżeli ma ona oznaczać nieprzespane noce. [Lawrence]To, co jako widza interesuje mnie najbardziej to nie odpowiedzi, ale pytania, których w tym przypadku muszę się domyślać. Czy opętanie to demonstracja siły, czy może rozpaczliwa próba manifestacji swojej obecności? Ale z drugiej strony czy prześladujący nas w snach Przeciwnik potrzebuje jakichkolwiek fizycznych manifestacji? Czy ukrywanie się w cieniu ludzkiej ignorancji nie służy mu znacznie lepiej, pozwalając działać w sposób dostrzegalny jedynie dla nielicznych? Czy wreszcie jego działania to przejaw bezsilności czy może prowokacja? A jeżeli tak, to kogo prowokuje? To niosący dużą moc oddziaływania na widza motyw nieznacznie zaledwie wyzyskany przez Blatty’ego i Friedkina, który decyduje o tym, że dzieła Polańskiego, Donnera czy choćby „Adwokat diabła” Taylora Hackforda pozostawiają podskórny niepokój znalezienia się w sytuacji (prawie) możliwej. [Kelley, fragment artykułu]12. Rocky 1976, reż. John G. Avildsen, w rolach głównych: Sylvester Stallone, Talia Shire, Burt Young, Carl WeathersNiewiele jest filmów, które uważam za bezbłędne, które oglądam aż do ostatniej sekundy napisów końcowych, i powtarzam co najmniej raz do roku. Jednym z nich jest pierwszy hit Sylvestra Stallone z 1976 roku. “Rocky” to świetna historia ku pokrzepieniu serc, z naturalnym aktorstwem, charakterystycznymi postaciami, znakomitym klimatem slumsów Filadelfii, rewelacyjnym soundtrackiem, kilkoma kultowymi scenami, i wielką ilością emocji. To jeden z moich ulubionych filmów i (nawet jeśli nie wygra plebiscytu) zdecydowany numer jeden tej dekady. [Juby]Film, który sprawił, że nagle każdy nastolatek poczuł w sobie ducha sportu, tygrysią drapieżność i zapragnął tłuc innych na ringu w rytm skandujących lasek oraz legendarnego motywu przewodniego. Co prawda części zapał szybko ostygł, innym wkrótce wybito bokserską karierę z głowy, a niektórzy porzucili swe błyskotliwe plany na skutek trwałego kalectwa i pokaźnych blizn, lecz przynajmniej kilku udało się osiągnąć cel. I właśnie o to tu chodzi – nie o klepanie spoconych, większych od siebie ziomali, lecz o pogoń za marzeniem, wbrew temu, co sądzą inni, wbrew przeciwnościom losu i w końcu nawet wbrew własnym słabościom. Mały film o wielkim duchu, istna legenda, która wciąż pasjonuje, rozpala serca i stanowi niedościgniony wzór pozytywnej, zagrzewającej do walki pozycji. Aha, no i świetny początek sympatycznej serii, na której z pewnością wychował się niejeden dzieciak. [Mefisto]Mogę oglądać bez końca. Wariacja na temat amerykańskiego snu. Opowieść o analfabecie, bokserze amatorze, który dostaje szanse od losu i stara się ją wykorzystać, a przy okazji znajduje miłość swojego życia. Obok Johna Rambo to najlepsza rola Stallone. To nic, że ciosy są markowane, a walka z Apollo to bardziej teatrzyk niż prawdziwe starcie. Emocje, które ze sobą niesie ta produkcja są nie do podrobienia, no i ta muzyka! [Arahan]Dramat obyczajowy z domieszką sportu, z kapitalnie nakręconymi scenami walki spowodował grad nagród. Film otrzymał Oscary za najlepszy montaż, reżyserię i film, oraz nominacje dla aktorów (Stallone, Shire, Young, Meredtih). Stallone napisał scenariusz lecz wytwórnia United Artist rolę Rocky’ego chciała powierzyć komu innemu. Jednak upór Sly’a doprowadził, że to on zagrał główną rolę… a dzięki niej stał się jednym z najpopularniejszych aktorów 3 dekad. [Tomashec, fragment opisu sequeli]11. Szczęki Jaws 1975, reż. Steven Spielberg, w rolach głównych: Roy Scheider, Robert Shaw, Richard Dreyfuss, Lorraine GaryObraz określany najczęściej mianem thrillera lub dreszczowca, jest tak naprawdę wzorcowym przykładem filmu przygodowego, z tym że dla nieco starszych dzieci. Nakreśleni grubą kreską bohaterowie, którzy diametralnie się od siebie różnią, a jednak muszą współpracować, by wykonać zadanie, którego nie jest w stanie podjąć się nikt inny – ten schemat znamy z setek przygodówek. Jednak tylko czarodzieje kina (a takim jest Spielberg) potrafią stworzyć coś z pozoru błahego i niewymagającego myślenia, a jednocześnie noszącego znamiona dzieła sztuki. Udało mu się to później choćby w “Parku jurajskim”, jednak to właśnie “Szczęki” – z niepokojącym motywem muzycznym, kilkoma niezapomnianymi kwestiami i wybitnym aktorskim tercetem – uważam za największe dzieło reżysera. Zaś scena, w której Richard Dreyfuss podczas przeszukiwania wraku napotyka topielca, straszy nawet przy dwudziestym seansie. [Jacek Skałecki]Ktoś kiedyś spytał mnie, czy to ten słynny film o Żydach. Cóż, nie – odparłem – to film o rekinie usiłującym zjeść Żydów, na których napuścił go tenże Żyd odpowiedzialny za słynny film o Żydach. Aha… – nutka rozczarowania była aż nadto wyczuwalna w głosie mojego rozmówcy, z którego braków językowych ktoś najwyraźniej miał polewkę. – No to może obejrzymy… Obejrzeliśmy. Napisy końcowe i, pomijając muzykę Johna Williamsa, cisza jak makiem zasiał – tak duża, iż bałem się nawet wypuścić z siebie nadmiar gazów z niedawnego posiłku. Wiesz co… – ocknął się w końcu po pięciu minutach wpatrywania się w czarny ekran – Mam nadzieję, że ten drugi film, wiesz, ten o Żydach, będzie jednak trochę inny… Aż tak źle? – spytałem równie nieśmiało, co dziewczynka z zapałkami oferująca swe usługi staremu zboczeńcowi. Nie, film jest świetny. – szybko zripostował – Ale… Ale? – chciałem upewnić się, że to na pewno nie koniec wypowiedzi. Teraz, cholera, nie wiem czy kiedykolwiek zasnę… – odrzekł, zamieniając się na moich oczach w speszonego pierwszą jedynką licealistę. Cóż. – usiłowałem go jakoś pocieszyć – Spójrz na to z tej strony: nie jesteś Żydem, więc myślę, iż nie grozi ci żadne niebezpieczeństwo ze strony oceanu. Uśmiechnął się niepewnie. A ja się zamyśliłem, gdyż tak naprawdę nie znałem jego korzeni. Nie wiem zresztą, czy to pomogło, bo od tamtego czasu już go nie widziałem. Ale wiem tyle: jego obawy nie były bezpodstawne, gdyż „Jaws” naprawdę potrafi przerazić. Lecz czyni to w sposób nie tyle otwarty, zmuszający nas do ciągłego podskakiwania na krześle w rytm przenikliwych wrzasków dziewczyny, co podskórny – zapadający w pamięć i mrowiący sumienie jeszcze na długo po seansie. I to jest w nim najlepsze/najgorsze, to się Spielbergowi udało nawet bardziej, niż słynny film o Żydach. [Mefisto]Tego filmu nie może zabraknąć na podium w tym rankingu. Obraz, który oglądany nawet po raz 30 wywołuje taką samą fascynację jak za pierwszym razem i wzbudza te same emocje. To zaskakujące, że wystarczyły proste zabiegi, takie jak widok z perspektywy rekina, charakterystyczny motyw muzyczny czy płetwa grzbietowa nad taflą wody, żeby zafundować widzowi szybsze bicie serca i spocone dłonie. Jeden z najlepszych filmów Spielberga, reżysera, który był wtedy dopiero na początku swojej wielkiej kariery, a obecnie jest legendą w świecie kina. [Arahan]O tym filmie wszystko zostało już napisane i powiedziane. Film, który zmienił kino. Są tacy, którzy twierdzą, że na gorsze (wakacyjne blockbustery są z roku na rok głupsze). Jednak wszystko to przestaje mieć znaczenie w trakcie seansu. Genialne zdjęcia, genialne aktorstwo, genialna reżyseria no i przede wszystkim muzyka. Po seansie każdy zastanowi się dwa razy zanim wejdzie do wody. [Jeremy]Lecz chyba największym osiągnięciem „Szczęk” było zbudowanie grozy wyłącznie za pomocą ujęć kręconych z perspektywy rekina i czasami wspomaganych widokiem płetwy grzbietowej nad wodą. Sam prolog z pożeraną przez rekina panienką (Susan Backlinie powtórzyła tę scenę u Spielberga w „1941″, gdzie zamiast rekina wyłoniła się japońska łódź podwodna), stwarzał pozornie doskonałą okazję do efektownego wprowadzenia bestii, lecz Spielberg osiągnął dużo bardziej szarpiący nerwy efekt, rezygnując z pokazania rekina i skupiając się wyłącznie na epatowaniu widza agonią kobiety. [Adi, fragment artykułu]100 – 76 75 – 51 50 – 41 40 – 31 30 – 21 20 – 11 10 – 1 Suplement do rankingu

Filmy z USA były obecne w TVP od samego jej początku. Pierwszy raz oglądałem ok. 1960 - kreskówka Disneya. Zaraz potem Bonanza, Zorro, Złamana strzała, Pies Huckleberry itd. Nie puszczano filmów wątpliwych ideologicznie. O istnieniu gościa o nazwisku James Bond usłyszałem pod koniec lat 70, jak już się pojawiło wideo.

Opinie | fot. plakat filmu „Szczęki” Klasyka kina może się kojarzyć z czymś archaicznym. Z filmami, którymi świat zachwycał się dziesięciolecia temu, a których dzisiaj, w szybszej, bardziej efektownej, technologicznie zaawansowanej rzeczywistości, nie da się już oglądać. Tych najlepszych produkcji uznanych za klasykę czas się jednak nie ima, są uniwersalne i wciąż oddziałują na emocje, mimo że od ich premiery minęły często długie dekady. Poniżej zestawienie dziesięciu klasycznych produkcji z lat 70., które można znaleźć w katalogach dostępnych w Polsce platform streamingowych. Taksówkarz (1976) reż. Martin Scorsese (HBO Go) Weteran z Wietnamu Travis Bickle przemierza taksówką nowojorskie ulice, walcząc z rosnącą samotnością i poczuciem społecznego wyobcowania. Z każdym kolejnym dniem czuje się coraz bardziej zagubiony w świecie, który go nie rozumie (z wzajemnością). Z każdą kolejną nocą skupia się coraz mocniej na amoralności, która wycieka z mrocznych zaułków miasta. Z każdym kolejnym odrzuceniem utwierdza się w przekonaniu, że musi wyplenić część zła. Nie jest jednocześnie świadomy, że sam jest częścią problemu. Przejmujący dramat o sfrustrowanym człowieku, który znalazł się nie ze swojej winy w pułapce własnego umysłu. Arcydzieło, które zainspirowało setki innych filmów, a ostatnio posłużyło za podstawę Jokera T. Phillipsa. Midnight Express (1978), reż. Alan Parker (Netflix) Opowieść o naiwnym amerykańskim studencie, który zostaje wtrącony do tureckiego więzienia za próbę wywiezienia z kraju dwóch kilogramów haszyszu, a tam przez kolejne lata przechodzi istną gehennę, ma siłę rażenia lodołamacza kruszącego kilometry twardego lodu. Gdy wstaniecie w końcu z fotela, będziecie innymi ludźmi, niż zanim w nim usiedliście. Film został wprawdzie oparty na prawdziwych przeżyciach Billy’ego Hayesa, ale znacznie odbiega od opisanych przez niego w książce faktów, zwłaszcza w tym, że przedstawia tureckich strażników jako sadystów i gwałcicieli. To autorska odyseja w głąb jądra ciemności, która pozostaje w pamięci na długie lata. Ojciec chrzestny (1972), reż. Francis Ford Coppola (Amazon Prime Video) Zestawienie klasyków lat 70. nie może nie zawierać wpisu o Ojcu chrzestnym. Opowiadana na przestrzeni dziesięciolecia po zakończeniu II wojny światowej historia nowojorskiej rodziny mafijnej zawiera wszystko, czego potrzebuje wielkie kino. Dramat, komedię, sensację, zdrady, zabójstwa, intrygi, zwroty akcji, pamiętne dialogi, wybitne aktorstwo, poczucie obcowania z pełnokrwistymi postaciami o psychologicznej głębi. Na dodatek świadomą reżyserię i zdjęcia Gordona Willisa, który wytyczył tym filmem nowe standardy w operowaniu światłem i cieniem. Mimo to kontynuacja Ojca chrzestnego, także dostępna na Prime Video, jest przez niektórych uznawana za film jeszcze lepszy. Paragraf 22 (1970), reż. Mike Nichols (HBO Go) Gdy w 2019 r. hollywoodzkie szychy zabrały się za ubraną w formę mini-serialu ekranizację słynnej antywojennej powieści Josepha Hellera, odbiór był zaskakująco pozytywny, mimo że ta wersja Paragrafu 22 była bardziej efektowna i wystylizowana niż prawdziwie satyryczna. Wszyscy, którym czegoś w niej zabrakło, powinni wrócić do klasycznej adaptacji, którą Nichols nakręcił tuż po Absolwencie. Choć reżyser nie mógł pozwolić sobie na ukazanie wszystkiego, co chciał, jego wersja buzuje od emocji, które zdefiniowały amerykańskie kino lat 70. Surrealistyczna komedia miesza się z dramatem o bezsensowności wojny, a biurokratyczna mentalność przeraża bardziej od niemal samobójczych misji wykonywanych przez bombardiera Johna Yossariana. Szczęki (1975), reż. Steven Spielberg (Amazon Prime Video) Pierwszy współczesny blockbuster, który zmienił hollywoodzkie postrzeganie kręcenia (oraz promowania) widowisk dla masowego widza i utorował drogę do fenomenu Gwiezdnych wojen: Części IV – Nowej nadziei G. Lucasa. Można wręcz złośliwie stwierdzić, że Spielberg jest pradziadkiem dzisiejszych wielomiliardowych sukcesów uniwersum Marvela i Disneya, z którym bezskutecznie próbuje konkurować. Natomiast sam film to prawdziwe cudo. Na poły ociekający klimatem dreszczowiec o rekinie pożerającym mniej lub bardziej podekscytowanych plażowiczów, na poły kino przygodowe o brawurowych mężczyznach, którzy stawiają czoła potworowi, Szczęki zapewniają rozrywkę i straszą nie na żarty. Cały ten zgiełk (1979), reż. Bob Fosse (HBO Go) Owładnięty obsesją perfekcjonizmu, zatracający się w realizowanych projektach reżyser Bob Fosse nakręcił zaskakująco drapieżny, intensywny musical o owładniętym obsesją perfekcjonizmu reżyserze filmowym i teatralnym, który zatraca się w sztuce o jeden raz za dużo. Film balansujący udanie na granicy dojmującego realizmu i pociągającej wizualnej impresji, którego nagrodzony Oscarem, dokładny co do ułamka sekundy montaż Alana Heima zmusił krytyków i widzów do zmiany sposobu myślenia o tym, czym musicale były i mogą być. Mechaniczna pomarańcza (1971), reż. Stanley Kubrick (Netflix) Po filmie kalibru 2001: Odysei kosmicznej, który nie tylko odmienił postrzeganie fantastyki naukowej, ale także sprawił, że ludzie zaczęli inaczej myśleć o kosmosie, większość reżyserów osiadłaby na laurach. Kubrick nakręcił przerażająco kolorową i amoralną dystopię z lekką nutką społecznej dekadencji i refleksji na temat wolności jednostki. Główni bohaterowie to w gruncie rzeczy młodzi złoczyńcy, którzy demolują i mordują bez cienia wyrzutów sumienia, ba, dokonują gwałtu w takt szlagierowej Deszczowej piosenki. Ale są to złoczyńcy stworzeni przez świat, w którym musieli dorastać, a w którym istnieją znacznie gorsze drapieżniki. Po premierze cenzorzy mieli pełne ręce roboty, a obrońcy moralności wychodzili z siebie, żeby zablokować dystrybucję. Bliskie spotkania trzeciego stopnia (1977), reż. Steven Spielberg (Netflix) Steven Spielberg tuż po Szczękach nakręcił przełomowe w perspektywie kina komercyjnego science fiction, którego bohaterowie nawiązują kontakt z istotami pozaziemskimi. Nie ma tu jednak miejsca na krwiożercze ufoludki próbujące dokonać inwazji na Błękitną Planetę. Na ekranie króluje ciekawość i iście dziecięca fascynacja tym, co nieznane i wciąż niezbadane. W kontekście Spielberga ważny był również fakt, że w Bliskich spotkaniach… słynny reżyser podjął po raz pierwszy współpracę z montażystą Michaelem Kahnem, bez którego jego późniejsze filmy nie byłyby takie same. Grease (1978), reż. Randal Kleiser (Amazon Prime Video) Młody, zbuntowany i jurny John Travolta w roli, która miała przypaść młodemu, ale wówczas nieznanemu widowni kinowej Richardowi Gere’owi. Główny bohater bezwstydnie uwodzi młodą, debiutującą aktorsko piosenkarkę (w tej roli Olivia Newton-John). Oboje udają licealistów, choć on był po dwudziestce, a ona dobiegała już powoli trzydziestki. Na ekranie róż miesza się z wichrzycielską czernią, chłopaki puszą się na widok czerwieniących się dziewczyn, a opowiadana historia jest cukierkową fantazją o beztroskiej młodości. Monty Python i Święty Graal (1975), reż. Terry Gilliam, Terry Jones (Netflix) Witajcie w krainie czystego, nieskażonego poprawnością polityczną absurdu, w której rycerze nie mają budżetu na rącze rumaki, krwiożercze króliki sieją postrach wśród wszystkiego co żywe, a różnice między jaskółkami europejskimi i afrykańskimi prowadzą do wojen! W swym pierwszym filmie kinowym nieznający świętości brytyjscy komicy wzięli na warsztat legendy arturiańskie i przerobili je na szereg skeczy, które zainspirowały kolejne pokolenia widzów i filmowców. Nic zresztą dziwnego, w Świętym Graalu jest wszystko, czego potrzebuje porządne historyczne kino akcji i atrakcji – krew, posoka, odcinane kończyny, drastyczne pojedynki, humor, wino, kobiety i śpiew. A że ani przez sekundę nie jest na poważnie? Szczegół. Dziennikarz, tłumacz, kinofil, stały współpracownik festiwalu Camerimage. Nic, co audiowizualne, nie jest mu obce, najbardziej ceni sobie jednak projekty filmowe i serialowe, które odważnie przekraczają komercyjne i autorskie granice. Nie pogardzi też otwierającym oczy dokumentem. zobacz także Najpopularniejsze tematy naukowe, które zdominowały internet w 2019 r. NewsyNajpopularniejsze tematy naukowe, które zdominowały internet w 2019 r. Najlepsze filmy z lat 80. i 90., o których mogliście zapomnieć, a obejrzycie je w domu TrendyNajlepsze filmy z lat 80. i 90., o których mogliście zapomnieć, a obejrzycie je w domuKluczem jest scenografia. Zajrzyj za kulisy reklamy Level Lock NewsyKluczem jest scenografia. Zajrzyj za kulisy reklamy Level Lock Poczuć święta w październiku. Zobacz, jak powstał spot dla marki Visa NewsyPoczuć święta w październiku. Zobacz, jak powstał spot dla marki Visa

100 rokov ČSR: 100 hitov – Filmové hity 70. a 80. rokov (8. časť) Dalito.sk/Zámok Moritzburg pri Drážďanoch v Nemecku, kde v roku 1973 nakrútili film Tri oriešky pre popolušku/foto: pixabay.com - Filip Altman. TASR - 25. novembra 2018. Hitmi sa v 70. aj 80. rokoch stali aj filmové pesničky. Vybrali sme niekoľko z filmov, ktoré

12. Northern Exposure (1990–1995) TV-PG | 60 min | Comedy, Drama 0 Rate 1 Rate 2 Rate 3 Rate 4 Rate 5 Rate 6 Rate 7 Rate 9 Rate 10 Rate 0 Error: please try again. A newly graduated doctor is required to set up his practice in an eccentric Alaskan town. Stars: Rob Morrow, Janine Turner, Barry Corbin, John Cullum Votes: 16,679 13. Beverly Hills, 90210 (1990–2000) TV-PG | 44 min | Drama, Romance 0 Rate 1 Rate 2 Rate 3 Rate 4 Rate 5 Rate 6 Rate 7 Rate 8 Rate 9 Rate 10 Rate 0 Error: please try again. A group of friends living in Beverly Hills, California make their way through life from their school days into adulthood. Stars: Jason Priestley, Shannen Doherty, Luke Perry, Jennie Garth Votes: 34,267 14. Moonlighting (1985–1989) TV-PG | 60 min | Comedy, Drama, Mystery 0 Rate 1 Rate 2 Rate 3 Rate Rate 10 Rate 0 Error: please try again. The quirky cases of a former model and a smart aleck detective who manage a private detective agency. Stars: Cybill Shepherd, Bruce Willis, Allyce Beasley, Curtis Armstrong Votes: 20,475 15. Danger Bay (1984–1990) TV-PG | 30 min | Adventure, Family 0 Rate 1 Rate 2 Rate 3 Rate 4 Rate 5 Rate 6 Rate 7 Rate 8 Rate 9 Rate 10 Rate 0 Error: please try again. The adventures of a marine biologist and his family as they fight environmental crimes and other problems. Stars: Donnelly Rhodes, Christopher Crabb, Ocean Hellman, Hagan Beggs Votes: 479 16. Kojak (1973–1978) TV-PG | 60 min | Action, Crime, Drama 0 Rate 1 Rate 2 Rate 3 Rate 4 Rate Rate 6 Rate 7 Rate 8 Rate 9 Rate 10 Rate 0 Error: please try again. A bald, lollipop sucking police detective with a fiery righteous attitude battles crime in his city. Stars: Telly Savalas, Dan Frazer, Kevin Dobson, George Savalas Votes: 7,799 17. The X-Files (1993–2018) TV-14 | 45 min | Crime, Drama, Mystery 0 Rate 1 Rate 2 Rate 3 Rate 4 Rate 5 Rate 6 Rate 7 Rate 8 Rate 9 Rate 10 Rate 0 Error: please try again. Two Agents, Fox Mulder the believer and Dana Scully the skeptic, investigate the strange and unexplained, while hidden forces work to impede their efforts. Stars: David Duchovny, Gillian Anderson, Mitch Pileggi, William B. Davis Votes: 220,522 18. Dynasty (1981–1989) TV-PG | 60 min | Drama, Romance 0 Rate 1 Rate 2 Rate 3 Rate 4 Rate 5 Rate 7 Rate 8 Rate 9 Rate 10 Rate 0 Error: please try again. The trials and tribulations of two feuding families, the Carringtons and the Colbys, both oil rich families in Denver, Colorado. Stars: John Forsythe, Linda Evans, Joan Collins, Gordon Thomson Votes: 7,365 19. M*A*S*H (1972–1983) TV-PG | 25 min | Comedy, Drama, War 0 Rate 1 Rate 2 Rate 3 Rate 4 Rate 5 Rate 6 Rate 7 Rate 8 Rate 9 Rate 10 Rate 0 Error: please try again. The staff of an Army hospital in the Korean War find that laughter is the best way to deal with their situation. Stars: Alan Alda, Wayne Rogers, Loretta Swit, Jamie Farr Votes: 56,590 20. Return to Eden (1983) 267 min | Drama, Romance, Thriller 0 Rate 1 Rate 2 1 Rate 3 Rate 4 Rate 5 Rate 6 Rate 7 Rate 8 Rate 9 Rate 10 Rate 0 Error: please try again. Meet plain but privileged multi-millionairess Stephanie Harper, whose sole mistake is to fall for handsome young sporting hero Greg Marsden. Stars: Rebecca Gilling, James Reyne, Wendy Hughes, James Smillie Votes: 1,473 21. North & South: Book 1, North & South (1985) TV-PG | 561 min | Drama, History, Romance 8 0 Rate 1 Rate 2 Rate 3 Rate 4 Rate 5 Rate 6 Rate 7 Rate 8 Rate 9 Rate 10 Rate 0 Error: please try again. Two friends, one northern and one southern, struggle to maintain their friendship as events build towards the American Civil War. Stars: Kirstie Alley, Georg Stanford Brown, David Carradine, Philip Casnoff Votes: 10,842 Error: please try again.

Filmy o sztukach walki są fantastyczne do oglądania, więc idealnie komponują się z filmem. Od taktyki zemsty Panny Młodej w Kill Bill Seria o opanowaniu sztuk walki Bruce'a Lee in Wejście smoka i Droga smoka (wraz z wieloma innymi) ta lista filmów o sztukach walki jest idealna dla każdego, kto kocha akcję.

Macie dość współczesnych produkcji, bezdusznych spektakli efektów specjalnych? Tęsknicie za starym kinem? Onet VOD przygotował dla Was niezwykłą ofertę. Od 4 lipca możecie oglądać filmy z cyklu "Klasyka kina radzieckiego". Przypomnijcie sobie kultowe komedie z lat 30., wzruszcie się nad losem kochanków rozdzielonych przez wojnę, dajcie porwać mrocznym wizjom kina science-fiction. 19 Zobacz galerię Onet 1/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 10. Oto gratka dla miłośników seriali - opowieść o nieustraszonym członku radzieckiego wywiadu, który nieomal w pojedynkę przyczynił się do pomyślnego (dla ZSRR oczywiście) zakończenia II wojny światowej. Tropiciele prawd historycznych w kultowej produkcji Tatiany Lioznowej nie mają czego szukać, chyba że lubią wynajdować ekranowe lapsusy. Sowieckie Łady i Moskwicze w wojennym Berlinie, flamastry (wynalazek lat 60.) w rękach nowoczesnych szpiegów…, to tylko niektóre ze smaczków "17 mgnień wiosny". 2/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Bardziej sentymentalni widzowie docenią być może retro-styl serialu i z rozrzewnieniem przypomną sobie kreację Wiaczesława Tichonowa. Jako SS Standartenführer Max Otto von Stirlitz (w rzeczywistości pułkownik Maksym Maksymowicz Isajew) znany aktor próbował - z powodzeniem - zapobiec konszachtom hitlerowców z zepsutym kapitalistycznym Zachodem. 3/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 9. Pierwsza (choć niejedna) w naszym zestawieniu ekranizacja głośnej powieści Lwa Tołstoja dorównuje pierwowzorowi rozmachem i… obszernością. Ośmiogodzinny materiał podzielono na cztery odcinki, pozwalając Rosji z okresu wojen napoleońskich zaprezentować się z całą okazałością. "Biorąc pod uwagę koszt tego przedsięwzięcia i nadludzki wysiłek włożony w produkcję, należy stwierdzić, że taki film może powstać tylko raz w historii" - napisał o "Wojnie i pokoju" jeden z krytyków. 4/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Literacki pierwowzór został przez dziennikarzy "Newsweeka" uznany za najwybitniejszą książkę wszech czasów, a radziecka ekranizacja - nagrodzona Oscarem dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego w 1968 roku. Reżyser Siergiej Bondarczuk w roli Pierre'a Biezuchowa obsadził samego siebie, uzupełniając obsadę plejadą ówczesnych gwiazd: między innymi Wiaczesławem Tichonowem i ciemnowłosą krasawicą Ludmiłą Sawieliewą. 5/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 8. Przebojowa komedia Grigorija Aleksandrowa - drugiej, po Siergieju Eisensteinie, postaci w przedwojennym kinie radzieckim. Reżyserze, który mimo widocznej fascynacji wzorcami rodem ze zgniłego Zachodu, zdołał przekonać do swoich filmów samego Józefa Stalina. 6/19 Top 10. radzieckich filmów Onet "Wołga-Wołga" szturmem wzięła ekrany ówczesnych kin. Represjonowana publiczność chętnie odpoczywała od przerażającej rzeczywistości, nucąc chwytliwe piosenki Izaaka Dunajewskiego. Uciekała od szarzyzny, śmiejąc się z licznych perypetii prowincjonalnych muzyków, którzy postanowili popłynąć Wołgą do Moskwy. 7/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 7. Podobnym sentymentem, co wygłupy Aleksandrowa, nostalgiczni rosyjscy widzowie darzą dramat Władimira Mieńszowa. Zmieniają się czasy, zmienia ton opowieści, ale jedno pozostaje wspólne: jak najmniej polityki i jak najwięcej prawdziwego życia. 8/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Film z Wierą Alentową, Raisą Riazanową i Iriną Murawiową w rolach trzech przyjaciółek spodobał się zresztą nie tylko za "Żelazną kurtyną". Opowieść o kobietach, które próbują ułożyć sobie życie w Moskwie lat 70., przyniosła twórcom Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Gdy w 2009 roku uroczyście obchodzono 30. urodziny dzieła, gwiazdy dramatu Mieńszowa zgodnie deklarowały chęć nakręcenia remake'u. Wygląda na to, że współczesna Moskwa nadal nie wierzy łzom. 9/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 6. Pierwszy całkowicie niejapoński film mistrza z Kraju Kwitnącej Wiśni, Akiry Kurosawy, i jedno z pionierskich dzieł kina ekologicznego. Oparta na faktach opowieść o niezwykłej podróżnika Władimira Arsienjewa z Dersu Uzałą, myśliwym z głębokiej tajgi. 10/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Obdarzony wieloma niezwykłymi umiejętnościami łowca, żyjący w harmonii z otaczającą go przyrodą, przypadł do gustu nie tylko radzieckiemu wędrowcy. "Dersu Uzała" otrzymał Nagrodę Amerykańskiej Akademii oraz błogosławieństwo… Watykanu, trafiając na katolicką listę dzieł "wielkich i wartościowych". 11/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 5. Przekraczająca bariery miłość w samym sercu rosyjskiej wojny domowej. Czerwona snajperka kolekcjonuje zastrzelonych Białych do momentu, gdy na jej muszce znajdzie się młody oficer wrogiej armii. Czy miłość okaże się silniejsza niż polityka? 12/19 Top 10. radzieckich filmów Onet W swoim obrazie Grigorij Czuchraj udowadnia, że nawet od najsztywniejszych zasad produkcyjnych da się uciec. "Czterdziesty pierwszy" zachwyca ładunkiem emocji i pięknem krajobrazu. Wzrusza i niepokoi tragicznym wymiarem ludzkiego losu. Pozycja obowiązkowa dla wielbicieli wyśnionych miłości, którzy nie wstydzą się płakać w kinie. 13/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 4. Ulubiony film Stalina i pierwszy radziecki musical. Sympatia generalissimusa uratowała jego twórcę, Grigorija Aleksandrowa, przed oskarżeniem o brak ideologicznego zaangażowania i naśladowanie hollywoodzkich wzorców. W ślad za uznaniem dyktatora poszła ogromna popularność obrazu wśród radzieckich widzów. 14/19 Top 10. Onet Oto komedia gagów i pomyłek. Początkujący radziecki muzyk zostaje wzięty za znanego włoskiego dyrygenta. Honory jakim zasypują swego błędu rodacy, rozbudzają w Kostii apetyt na sławę. Czy przepustką do sukcesu stanie się członkowstwo w pewnej jazzowej orkiestrze? 15/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 3. Obraz Aleksandra Zarkhiego z numerem drugim łączy nie tylko temat trudnej miłości czy bogactwo ekranowej poezji, ale i postać odtwórczyni tytułowej roli. Annę Kareninę gra Tatiana Samojłowa, ikona radzieckiego kina, która - gdyby nie niesprzyjające polityczne okoliczności - na pewno zrobiłaby międzynarodową karierę. Tym razem partneruje jej Vasili Lanovoy - były mąż i przedwcześnie wypalona wielka miłość aktorki. 16/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 2. Jeden z najodważniejszych filmów w historii kinematografii sowieckiej i jeden z najpiękniejszych melodramatów świata, doceniony na festiwalu w Cannes. Niezwykła opowieść o wielkiej miłości, wolna od politycznych haseł i socrealistycznej zgrzebności. Mimo, że nakręcony ponad pół wieku temu, obraz Michaiła Kałatozowa zachwyca świeżością i nowatorstwem rozwiązań, a intensywności uczuć duetu aktorskiego Tatiany Samojłowej i Aleksieja Batałowa nie sposób zapomnieć. 17/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Weronika i Borys są w sobie zakochani, ale na przeszkodzie ich związku staje wybuch II wojny światowej. Chłopak zaciąga się do armii, a zrozpaczona dziewczyna trafia w ramiona jego brata Marka. Podczas, gdy Borys walczy na dalekim froncie, Weroniką targają wyrzuty sumienia i tęsknota za ukochanym. 18/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Miejsce 1. Znajomość mrocznej adaptacji kultowej w ZSRR powieści braci Strugackich ("Piknik na skraju drogi") to sprawa konieczna dla wszystkich wielbicieli ambitnej fantastyki. Po radzieckie s-fi powinni sięgnąć również komputerowi gracze, którym nie jest obca nazwa " Cień Czarnobyla". Z filmem Adnrieja Tarkowskiego muszą zapoznać się w końcu kinomani, bo to absolutna klasyka wielkiego ekranu. Arcydzieło trudne i ... naznaczone klątwą. Są tacy, którzy w filmowej "Strefie" upatrywali zapowiedzi przyszłej katastrofy w Czarnobylu, nazywając najwybitniejszego poetę rosyjskiego ekranu prorokiem atomowej zagłady. Inni, przeglądając nekrologi artystów pracujących nad "Stalkerem", doszli do wniosku, że produkcja zabiła najwybitniejszych. Można szukać tu przejawów czarnej magii, eksplorować toksyczne rejony, w których powstawały zdjęcia, nie da się jednak zaprzeczyć, że kilku twórców filmu, z reżyserem na czele, rzeczywiście zmarło wkrótce po premierze dzieła. 19/19 Top 10. radzieckich filmów Onet Zanim "Stalker" trafił do kin, Tarkowski i jego współpracownicy zmagali się z szeregiem przeszkód. Najpierw zniszczeniu uległa pierwsza wersja filmu, źle wywołana w moskiewskim studio. Później doszło do ostrego konfliktu pomiędzy reżyserem a operatorem Gieorgijem Rerbergiem. W efekcie autor zdjęć został wyrzucony z planu, a film dokończył Aleksandr Kniażiński. Data utworzenia: 1 lipca 2011 21:10 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.

Korespondują z nimi akcenty retro – a wśród nich charakterystyczny regał modułowy, sideboard, fotele, czy błękitne szafki kuchenne, prosto z lat 70. Poprzez klasyki wzornictwa, jak np. krzesło Cesca zaprojektowane przez Marcela Breuera, czy lampka marki Artemide, reżyser wyraża wyrafinowany gust Juliety oraz jej zamiłowanie do

^{Starsza Afroamerykanka w parku miejskim zgina biceps – Stockowy materiał wideoStarsza Afroamerykanka w parku miejskim zgina biceps - Zbiór materiałów filmowych royalty-free (70-79 lat)OpisA senior African-American woman in her 70s standing in a city park on the waterfront wearing workout clothing. She is ready to exercise, wearing a headband and tank top, standing with her hands on her hips, smiling at the camera and flexing her kluczowe70-79 lat Wideo,Afroamerykanin Wideo,Aktywni seniorzy Wideo,Aktywny tryb życia Wideo,Biceps Wideo,Budynek z zewnątrz Wideo,Czas rzeczywisty Wideo,Dorosły,Duma - Pozytywne emocje Wideo,Dzielnica nadbrzeżna Wideo,Film - Obraz filmowy Wideo,Format HD Wideo,Girl Power- powiedzenie angielskie Wideo,Horyzontalny Wideo,Jasno oświetlony Wideo,Jedna osoba Wideo,Ludzie Wideo,Miejsce na tekst Wideo,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat beztantiemowych materiałów wideo lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami wideo.} VwiDt.

u9cit9xazj.pages.dev/60

u9cit9xazj.pages.dev/371

u9cit9xazj.pages.dev/203

u9cit9xazj.pages.dev/383

u9cit9xazj.pages.dev/187

u9cit9xazj.pages.dev/304

u9cit9xazj.pages.dev/80

u9cit9xazj.pages.dev/153

u9cit9xazj.pages.dev/358

filmy z lat 70